από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

γέννησα σε ιδιωτικό μαιευτήριο. η «φιλοξενία» ήταν άνετη, όμως δεν είχα το παιδί. η σύγχρονη πρακτική θέλει τα νεογνά να περνούν τις πρώτες μέρες της ζωής τους όλα μαζί σ’ ένα θάλαμο χώρια απ’ τη μάνα τους και, στην πλειονότητά τους, να τρέφονται με τεχνητό βιομηχανοποιημένο γάλα σε σκόνη.

είναι πάμπολλοι οι τρόποι με τους οποίους μας πείθουν ότι το μπουκάλι με τη σκόνη είναι καλύτερο απ’ το στήθος της φυσικής μάνας. ότι τα μπιμπερό είναι πρόοδος κι απελευθέρωση της γυναίκας ενώ ο θηλασμός είναι κόπος, σκλαβιά και αναχρονισμός. ότι τα ωράρια για το τάισμα και τον ύπνο πρέπει να επιβάλλονται απ’ το γιατρό και όχι απ’ το παιδί. οι (λίγες) γυναίκες που επιλέγουν να δώσουν μόνο το δικό τους γάλα στο παιδί σύμφωνα με τις δικές του φυσικές ανάγκες δεν έχουν υποστήριξη στα ιδιωτικά μαιευτήρια.

εγώ είχα ήδη πάρει εξιτήριο όταν κατάλαβα ότι με είχαν εξαπατήσει. είχα ήδη σχεδόν πειστεί ότι η σύγχρονη γυναίκα δεν μπορεί να θηλάσει το παιδί της όταν διαπίστωσα ότι, απλούστατα, υπονομεύουν τις φυσικές διαδικασίες ανάπτυξης των παιδιών των ανθρώπων προς χάριν του κέρδους. ότι το νεογέννητο δεν χρειάζεται κανένα προϊόν από καμία εταιρία, παρά μόνο την αγκαλιά και το στήθος της μάνας του. ότι αυτά του αρκούσαν πάντα και του αρκούν και σήμερα.